روژه گارودی فیلسوف بنام فرانسوی كه نزدیك به یك قرن از حضور خود را در عرصه های مختلف سیاسی، علمی و فرهنگی فرانسه سپری كرد، تنها به دلیل انكار هولوكاست و مخالفت با سیاست های رژیم اسراییل از سوی دولت فرانسه به شایستگی یاد نشد. رسانه های فرانسوی به ابزار عقده گشایی صهیونیسم جهانی از روژه گارودی دانشمند نیك سیرت فرانسوی تبدیل شدند.

گارودی كه سال های پر فراز و نشیبی را در طول عمر 98 ساله خود طی كرده بود، پس از طی مراحل مختلف سیاسی و عضویت در حزب كمونیست، مدتی بعد با مطالعه ای عمیق تر در باره دین اسلام به دین پیامبر خاتم گروید. از آن پس جامعه فرانسه دیگر با این فرزند تكامل یافته تر مهربان نبود.

به همین منظور نگاهی داریم به رسانه های فرانسه كه حتی در انتشار خبر فوت او، ادبیاتی به كاربردند كه در خور یك متفكر، فیلسوف، سیاستمدار و نویسنده نبود. رسانه های فرانسه خدمات او را طی چند دهه نادیده انگاشته و بیشتر به انتقاد از موضعگیری های او در برابر افسانه هولوكاست پرداختند.

**ادعای هدفدار بودن انتشار مرگ گارودی ازسوی برخی سایت ها

--------------------------------------------------------------------------

روزنامه لوموند، چاپ فرانسه، در موضعگیری تندی حتی انتشار خبر درگذشت گارودی كه برای نخستین بار در سایت 'Egalité et Réconciliation' منتشر شد را هدفدار خواند و نوشت: انتشار این خبر در سایتی كه متعلق به جنبش راست افراطی است، چندان اتفاقی نیست، از مهمترین ویژگی های گردانندگان این سایت، حمایت از رژیم سوریه است.

لوموند همچنین با لحنی كنایه آمیز نوشت: گارودی از زمانی كه در 1996 به جمع انكاركنندگان هولوكاست پیوست، از صحنه ملی فرانسه حذف و برعكس نزد جهان عرب و مسلمان محبوب شد!

این روزنامه فرانسوی در ادامه، زمان انكار هولوكاست ازسوی گارودی را زمان ورود او به دورانی تاریك توصیف كرده و می نویسد: تا پیش از غرق شدن در انكار نسل كشی هیتلر، گارودی مسیر درخشانی را طی كرده بود: اندیشمند، سیاستمدار، رهبر سابق حزب كمونیست فرانسه و ...غیره.

لوموند در این گزارش، دوران زندگی گارودی پیش از انكار هولوكاست را دورانی درخشان توصیف كرد و نوشت: روژه گارودی در 17 ژوئیه 1913 در مارسی، در خانواده ای غیرمذهبی به دنیا آمد. در 14 سالگی مذهب پروتستان را برگزید و در 20 سالگی به عنوان یك مسیحی وارد حزب كمونیست شد. سپس با قبولی در آزمون تدریس، به آموزش فلسفه پرداخت. 'آندره مارتی' یكی از رهبران بلندپایه حزب كمونیست از وی حمایت كرد و گارودی در سال 1945 وارد كمیته مركزی و سپس مجلس موسسان و نخستین مجمع ملی شد. در سال 1951 دوران نمایندگی او در پارلمان به پایان رسید، اما در سال 1956 بار دیگر به عنوان نماینده 'سِن' به مجلس راه یافت.

در گزارش لوموند آمده است: در سال 1956 وارد دفتر سیاسی حزب كمونیست فرانسه شد و تا سال 1961 در آنجا ماند. البته در سال 1960 وی مدیر مركز مطالعات و تحقیقات ماركسیست ها هم بود. از سال 1956 تا 1958 ناییب رییس مجمع ملی بود و همچنین از سال 1959 تا 1962 در مجلس سنا؛ سپس سیاست را كنار گذاشت و خود را وقف تدریس فلسفه كرد.

با انتشار یك سری از آثار در سال 1965، با كتاب 'از تكفیر تا گفت وگو' (De l'anathème au dialogue) گارودی بر ضد هر نوع الحاد و شرك شورید و سعی كرد میان مسیحیان و كمونیست ها چشم اندازهای جدیدی از گفت و گو را باز كند. در سال 1968 با اشغال چكسلواكی ازسوی نیروهای اتحاد جماهیر شوروی تحولات فكری گارودی شدت یافت. وی بلافاصله دو كتاب با نام های 'آیا می توان در سال 1968 یك كمونیست بود؟' و 'برای یك مدل فرانسوی سوسیالیسم' را منتشر ساخت كه جدایی وی از حزب كمونیست را اجتناب ناپذیر می كرد: چند ماه بعد كنگره حزب كمونیست فرانسه در سال 1970 وی را از این حزب كنار گذاشت.

لوموند در گزارش خود، گرایش گارودی به دین اسلام را ناشی از سرخوردگی وی از طرد شدن از حزب كمونیست دانسته ! و می نویسد: اخراج از حزب كمونیست، وی را به سمت تحقیقات فلسفی و نیز بازگشت به مسیحیت كه وی در مجموعه آثار جدیدش از آن سخن گفت، سوق داد. افكار گارودی سپس به سمت دین اسلام گرایش پیدا كرد و منجر به چاپ كتاب 'وعده های اسلام'( Promesses de l'Islam) در سال 1981 شد. او مؤسسه ای را به نام خودش در قرطبه اسپانیا با هدف به نمایش گذاردن دوران طلایی و عصر شكوه اسلام در اسپانیا در اواخر قرون وسطی، تأسیس كرد.

به زعم این روزنامه فرانسوی، گارودی طریقی را در پیش گرفت كه طی چند سال او را به سمت یك 'ضدصهیونیسم گرایی' افراطی پیش برد! و سرانجام با اندك شمردن قربانیان یهودی توسط نازی ها و زیر سوال بردن وجود اتاق های گاز، وی تبدیل به چهره ای مطرح در عرصه انكار هولوكاست شد. جنگ خلیج فارس كه وی با عنوان 'جنگی استعماری' از آن یاد می كند نشان دهنده مرحله ای از افراط گرایی های وی است!

روزنامه لوموند در این گزارش، از انتشار كتاب 'افسانه های بنیانگذاران سیاست اسرائیل' توسط گارودی با عنوان 'واقعه ای شوم' در سال 1996 یاد كرده و می نویسد: این كتاب برای نخستین بار در دسامبر 1995 از سوی انتشارات 'Vieille Taupe' ناشر آثار منكران هولوكاست منتشر شد.

**گارودی، ستاره ای در خاورمیانه!

--------------------------------------

روزنامه فیگارو در گزارشی با تیتر 'گارودی، ستاره ای در خاورمیانه' مطلب خود را با پرداختن به بیانیه تسلیت حزب النهضة تونس به مناسبت درگذشت گارودی آغاز كرد و نوشت: حزب النهضة تونس، صاحب اكثریت كرسی های مجلس تونس، در بیانیه ای به قلم 'راشد غنوشی' رهبر این حزب، درگذشت روژه گارودی را به عنوان یك متفكر مسلمان بین المللی تسلیت گفت.

فیگارو نوشت: راشد غنوشی، در این بیانیه تأثرش را از درگذشت این اندیشمند اسلامی كه به زعم وی زندگی طولانی خود را وقف غنای اندیشه فلسفی كرده بود، اعلام نمود.

این روزنامه فرانسوی همچنین ضمن یادآوری محكومیت گارودی در سال 1998 ازسوی دادگاه عالی فرانسه پس از انتشار كتابی با عنوان 'افسانه 6 میلیون یهودی كشته شده' به 9 ماه زندان و پرداخت 25 هزار یورو جریمه، نوشت: در ژوئن 1999 حدود 100 نویسنده و روزنامه نگار اردنی وی را 'مهم ترین شخصیت فرهنگی بین المللی در قرن 20' نامیدند. البته كتاب وی از سوی ایران، رژیم معمر قذافی، سید حسن نصرالله و دولتمردان سعودی مورد استقبال قرار گرفت!

**تمایل به جهان سوم و انقلاب ایران

----------------------------------------

نشریه فرانسه زبان 'ماریان2' (marianne2) نیز در گزارش خود نوشت: گارودی به سمت جهان سوم متمایل شد، آن هم در شرایطی كه ملی گرایی عربی جایگزین اسلام گرایی شده بود! این نشریه از انقلاب اسلامی ایران به عنوان یك 'شوك' نام می برد و می افزاید پس از وقوع این انقلاب گارودی بلافاصله با آن متحد شد.

پایگاه اطلاع رسانی 'لاكرووا'( la-croix) و نشریه 'لا پروگره'( le progrès) نیز در گزارش های خود سعی كردند حامیان گارودی را دیكتاتورهای منطقه نشان دهد و حتی ایران و حزب الله لبنان را در شمار این رژیم و رژیم آل سعود قرار داده و نوشت: گارودی اكنون چهره ای مطرح و موجه نزد برخی رژیم های اسلامی و نیز گروه های افراطی اسلامگرا است. در فوریه 2006 سید حسن نصرالله از او به عنوان پاسخی دندان شكن به فریبكاری های غرب نام برد. گارودی همچنین در سپتامبر 2002 وی برنده جایزه حقوق بشر قذافی شد.

لاكرووآ همچنین در گزارش خود به جمله ای از 'ریچارد پراسكیه'(Richard Prasquier)، رئیس شورای نمایندگی مؤسسات یهودی فرانسه(Crif) اشاره كرده و می نویسد: مورخان سرانجام یك روز متوجه انحراف فكری گارودی كه وی را به عنوان یكی از معروف ترین منكران هولوكاست مطرح كرد، خواهند شد. اندیشه های او به طرز رقت باری با انكار هولوكاست به پایان رسید!

روزنامه لیبراسیون چاپ فرانسه نیز ضمن بازتاب سخنان پراسكیه نوشت: بعد از مرگ گارودی، رابرت فوریسون(Robert Faurisson) استاد دانشگاه، آخرین چهره مطرح نزد فرانسوی ها در زمینه انكار هولوكاست است.

**انكار مرگ گارودی

----------------------

هفته نامه فرانسه زبان 'نوول ابسرواتور' نیز تلاش كرد تا انكار هولوكاست ازسوی روژه گارودی را با انكار خبر درگذشت او به تمسخر گرفته و به چالش بكشد. این هفته نامه در گزارش خود با عنوان 'نه، روژه گارودی نمرده است!' نوشت: سایت 'Egalité et Réconciliation' خبر داد كه گارودی صبح چهارشنبه مرده است، اما این خبر 5 شنبه انتشار یافت! طی این چند ساعت چه اتفاقی افتاده؟ آیا از این تأخیر برای سازماندهی یك فریب یا پنهان كردن یك واقعیت بهره برد؟ گارودی در'Chennevières' مرده جائی كه در آن اقامت داشت.

نویسنده این گزارش در ادامه آورده است: من با چند نفر كه در این شهر زندگی می كنند تماس گرفتم، اما هیچكس مرگ گارودی را تایید نكرد. در حالی كه 52 ساعت از انتشار خبر فوت وی تا زمان تماس های تلفنی ما می گذشت. آیا می شود باور كرد در این شهر كوچك طی 52 ساعت هیچكس از مرگ شخصیتی به این مهمی چیزی نشنیده باشد؟ عضو سابق حزب كمونیست فرانسه؟! كسی كه از سوی سید حسن نصرالله و 'عبدالحلیم خدّام' معاون رییس جمهوری سوریه مورد تأیید بود؟!

**سخن پایانی

----------------

مروری بر این گزارش ها كه مشتی به عنوان نمونه از خروارها مطالب متعصبانه و هدفدار رسانه های فرانسوی بود، خشم آنان از بیداری اندیشمندان و نیز سلطه سران صهیونیست بر رسانه های غربی را آشكار می كند. سلطه ای كه موجب شد جامعه نخبگی فرانسه نه تنها خدمات این سیاستمدار و چهره فرهنگی برجسته جامعه خویش را پیش از انكار افسانه هولوكاست، به دستور اربابان خود به كلی نادیده بگیرد بلكه حتی پس از مرگ او نیز به تخریب چهره وی نزد افكار عمومی جهان بپردازد. این در حالی است كه روژه گارودی بارها اعلام كرده بود، وی در كتاب خود به سیاست های رژیم اسراییل اعتراض كرده است و نه یهودیان.

پژوهش**ز.ج**1732**9123